Prasa o spektaklu

(…) Wiernej, udanej adaptacji pierwszej części obszernej sagi o losach Ani i jej przyjaciół dokonał Janusz Hamerszmit, zarazem reżyser spektaklu. Słusznie skoncentrował akcję sceniczną na przygodach 6 postaci powieści. Wprowadził narratora (równocześnie postać powieści), który napędza akcję toczącą się w okresie kilku lat, umiejętnie wspomaga charakteryzowanie postaci i jest ciągle obecnym bezpośrednio zwracającym się do widzów komentatorem zdarzeń scenicznych. Inna sprawa, że zamysł reżyserski nie znalazł w osobie Janusza Kulika dobrego odtwórcy. Aktor jest obcy wobec kreowanej postaci i widzów. Co prawda usiłuje nawiązać kontakt z dziećmi, ale jego sztywność i z widocznym wysiłkiem arykułowane kwestie udaremniają te starania.
Natomiast ta postać, o której kształt sceniczny można było się martwić, w spektaklu radomskim okazała się nader interesująca. (…) W Annie Grażynie Suchockiej widzę (…) jedyną w Radomiu aktorkę zdolną zagrać postacie złożone psychiczne, głęboko tragiczne, choćby dlatego, że aktorka dość umiejętnie łączy walory intelektualnego i intuicyjnego spojrzenia na postać.
(…) Trudno orzec, na ile oglądające spektakl „Ani…” dzieci interesuje jego moralne przesłanie. Bystro śledzą akcję, głośno uprzedzają sceniczne wydarzenia (…), wyraźnie bawią się w trakcie lekkich humorystycznych scen.

Małgorzata Iskra, Historia o Ani, „Słowo Ludu” 1985, nr 39 z dn. 15.02.